Na een zware week repeteren en spelen van de eerste voorstellingen is het vakantie! Voor één dagje dan… Maar hoe heerlijk kan zo’n dag zijn na zulke afmattende dagen! Lekker niks doen en niks moeten…. Heerlijk toch? Toch kwam er een vreemde vorm van paniek in me op toen ik mijn oogleden opende deze ochtend. Erg vreemd om na zoveel lange dagen in Theater de Kerk nu niet die kant op te fietsen. Is het gewenning? Ritme? Ambitie? Passie? Verslaving? Zeg het maar. Hoe dan ook, ik moest mezelf dwingen om me nog een keer om te draaien en verder te rusten in m’n bedje. Rust; geen overbodige luxe voor het, door mezelf gegeselde lichaam. Bij elke spierstrekking geeft deze een duidelijk signaal terug. Een signaal dat algemeen wordt een omschreven als: Auw!!!! Spierpijn, sputterende gewrichten, krakende stembanden en groeven in het gezicht die geen ondersteuning van grime nodig hebben om zichtbaar te zijn vanaf pak ‘m beet een meter of twintig. Kan natuurlijk ook gewoon ouderdom zijn…
Nu, een paar uur later voelen de spiertjes al weer beter aan en de stem heeft behoorlijk wat kraak ingeleverd. Het koppie heeft al weer zin om morgen weer naar het ‘gezinsvervangend tehuis’ van The Young Ones te gaan. M’n vers gewassen kostuum weer aantrekken, attributen op de juiste plek leggen, trainen met de hele groep acteurs en actrices onder leiding van Nard en dan samen met z’n allen, opnieuw, een fantastische voorstelling spelen…
Hmmmm… vreemd wat zo’n vakantie met je doet; ik wil weer aan de slag! Maar, helaas moet ik nog even geduld hebben. Eerst nog een avondje op de bank hangen en nutteloos zappen langs alle kerstmeuk op TV en dan maar weer ten bedde… Het leven is zwaar op een Jeroen de Grote-loze dag…
Robert ‘Duivel’ Baarda
Ps. Merry Christmas, merry Christmas to you all, hohoho en al die dingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten